کرلینگ چه بازی ای است
اصول بازی پیچش یا حلقه زنی
این بازی سنگ و جارو چیست؟ کرلینگ ورزشی است که در آن دو تیم چهار نفره هر کدام سنگ های گرانیت 40 پوندی (سنگ نیز نامیده می شوند) را از یک ورق یخ به سمت هدف در انتهای دیگر بلغزانند. هر تیم سعی می کند سنگ های خود را بیشتر از تیم دیگر به مرکز هدف نزدیک کند. برای تجزیه و تحلیل کامل عناصر اساسی پیچش یا حلقه زنی در ادامه مطلب بخوانید.
سنگ انداختن: هر بازیکن تیم هر دو سنگ پرتاب می کند. (یک پایان شبیه به یک کار در بیس بال است.) هر تیم در پایان 8 سنگ پرتاب می کند. بازیکنان متناوباً با تعداد مخالف خود پرتاب می کنند ، بازیکن تیم دیگر که همان موقعیتی را بازی می کند که بازی می کنند.
پیچش یا حلقه زنی سنگ ها: وقتی سنگی را روی یخ می اندازید ، بسته به چرخش آن - که عمداً اعمال می شود - به یک روش یا دیگر خم می شود ، یا خم می شود. مقدار (یا کمی) سنگ خم یا خم می شود ، بستگی زیادی به شرایط سطح بازی دارد.
جارو زدن: جارو کردن باعث می شود که یک سنگ پیچ خورده کمتر شود و دورتر حرکت کند. سرب ، دوم و سوم همه به نوبت سنگ ها را جارو می کنند. جست و خیز ، که مانند خط حمله تیم است ، تنها کسی است که به طور منظم سنگ جارو نمی کند.
نگه داشتن امتیاز: هنگامی که 16 سنگ به ورق باریک یخ انداخته شدند ، امتیاز آن برای رسیدن به انتهای سنگها در خانه محاسبه می شود (گروهی از دایره های روی یخ که شبیه گاو نر است ) در پایان فقط یک تیم می تواند گلزنی کند. یک تیم برای هر سنگی که به مرکز خانه نزدیکتر باشد نسبت به تیم دیگر یک امتیاز کسب می کند.
استراتژی: به طور کلی ، جست و جو استراتژی یک پیست را تعیین می کند. در طول بازی ، پرش در یک انتهای ورق قرار می گیرد و به سه بازیکن دیگرش می گوید که کجا باید ضربه های خود را قرار دهند. استراتژی یک تیم همیشه طبق برنامه پیش نمی رود! و این بخشی از چیزهایی است که فر کردن را بسیار سرگرم کننده می کند. هیچ دو بازی یکسان نیستند. غیرقابل پیش بینی بودن همیشه جذاب است
مزایا بازی بولینگ
تاریخچه راگبی
در حالی که راگبی در دهه 1990 حرفه ای می شد ، انقلابی موازی در این ورزش در جریان بود. از آنجا که رابطه بین مردانگی و راگبی بین پدران و پسران منتقل شده است ، و مشارکت راگبی مترادف با یادگیری مرد بودن در مدارس دولتی انگلستان و مدارس خصوصی در جوامع مهاجران امپراتوری بریتانیا شد ، زنان در طول تاریخ از بازی راگبی رقابتی. در اوایل دهه 1920 یک تلاش کوتاه مدت برای ایجاد لیگ راگبی زنان در سیدنی انجام شد ، اما در بیشتر موارد ، مانند فوتبال در انجمن ها ، زنان اجازه بازی نداشتند و به طور فعال دلسرد می شدند.
در ایالات متحده و کانادا ، راگبی زنان در دهه 1980 محبوبیت پیدا کرد ، در درجه اول در دانشگاه ها. در سال 1983 اتحادیه فوتبال راگبی زنان با 12 باشگاه عضو در انگلیس تشکیل شد. تا سال 2000 بیش از 120 باشگاه و بیش از 2000 زن در راگبی سازمان یافته در انگلیس فعالیت داشتند. جام جهانی زنان از سال 1991 آغاز شد و سپس در سال 1994 به سالهای قبل از جام جهانی مردان منتقل شد. این مسابقه هر چهار سال یک بار برگزار می شود. در حالی که ایالات متحده قدرت اولیه بود ، در سال 1991 برنده شد و در فینال در سال 1994 شکست خورد (به انگلیس) ، در اواخر دهه 1990 راگبی بین المللی زنان تحت سلطه تیم ملی نیوزیلند ، معروف به سیاه سرخس ها بود ، که هر دو جام های جهانی 1998 و 2002. موفقیت Black Ferns را می توان ناشی از ارائه NZRFU به تیم ملی با مربیان برجسته و امکانات آموزشی و همچنین اجرای بازی به روشی حرفه ای و متفاوت از بازی آقایان دانست.
در دهه 1990 راگبی ، همراه با فوتبال اتحادیه ، سریع ترین ورزش برای زنان در اروپا و سریعترین ورزش در استرالیا و نیوزیلند بود. زنان با همان قواعد مردان بازی را انجام می دهند.
در حالی که دست زدن به توپ و هک کردن راگبی جدا از فوتبال (فوتبال) در روزهای آغازین ورزش ، تغییرات بیشتر قوانین باعث تقویت شخصیت متمایز راگبی شد. مهمترین ، قوانین راگبی یک قانون آفساید را اجرا می کرد که همه بازیکنان را در بازی باز مجبور می کرد پشت توپ بمانند. این بازی تا حدودی خشن تصور می شود. در حالی که در فوتبال گریدیرون آمریکایی و کانادایی ، بازیکنان برای محافظت در برابر آسیب دیدگی در اثر تماس با بازیکنان دیگر ، از بالشتک و محافظ استفاده می کنند ، در راگبی پوشیدن اکثر انواع بالشتک و کلاه ایمنی به نظر نادرست است یا غیرقانونی است